Jak należało oczekiwać, głównym bohaterem 60 festiwalu był jednak Roman Polański, który z oczywistych powodów nie mógł do Berlina przyjechać. „Ghost Writera” (polski tytuł „Autor widmo”, ponoć wymyślony przez samego Polańskiego, nie brzmi chyba najlepiej) pokazano już drugiego dnia Berlinale i od razu tytuł znalazł się w czołówce rankingów drukowanych nie tylko w branżowych gazetach. Wprawdzie nie wszyscy się zachwycali, np. w międzynarodowym „Screenie” można było przeczytać pełną złośliwości recenzję, zatytułowaną dwuznacznie „Blady »Duch« Polańskiego”, z jedyną tylko wątpliwą pochwałą, mianowicie taką, że po obejrzeniu filmu nie trzeba już czytać książki Roberta Harrisa, nie było jednak najmniejszych wątpliwości, że Polański nagrodę dostanie, zastanawiano się jedynie, jaki to będzie kruszec.
Pojawiały się obawy, że jeśli byłby to Złoty Niedźwiedź, decyzja mogłaby być odebrana – nawet wbrew intencjom nagradzających – jako gest polityczny i manifestacja poparcia dla przebywającego w areszcie domowym zasłużonego twórcy. Na szczęście jury, obradujące pod kierownictwem Wernera Herzoga, oceniło film, a nie przypadki Polańskiego, i słusznie przyznało nagrodę za reżyserię. (O samym filmie, który można już oglądać w polskich kinach, pisaliśmy obszernie w poprzednim numerze „Polityki”).
Kto konkurował z Polańskim? Zacznijmy od biogramów reżyserów zamieszczonych w festiwalowym katalogu, gdyż to ciekawa lektura. Wynika z niej, iż twórca „Ghost Writera”, urodzony w 1933 r., był obok Japończyka Koi Wakamatsu (1936 r.