Werdykt XVI Konkursu Chopinowskiego zaskoczył chyba większość obserwujących. Natychmiast posypały się inwektywy. To nic nowego: takie reakcje powtarzały się po warszawskich konkursach wielokrotnie ze strony zarówno gorącej publiczności, jak i krewkich krytyków; zdarzały się i przypadki zaszczuwania osoby, która według niektórych niesłusznie znalazła się na miejscu ich ulubieńca. Dziś mamy Internet, więc zasięg inwektyw jest szerszy. Na forach pojawiły się żenujące teorie spiskowe, sugerujące, że międzynarodowe jury, złożone z takich postaci o światowej sławie, jak Martha Argerich, Nelson Freire, Fou Ts’ong czy Dang Thai Son, miałoby się zmawiać z powodu jakichś przyczyn związanych z polską racją stanu.
Głos zabrał nawet Adam Harasiewicz, jeden z jurorów, niegdysiejszy zresztą zwycięzca Konkursu Chopinowskiego (mało kto już pamięta, że faworytem wówczas był bynajmniej nie on, Polak, lecz laureat II nagrody Władimir Aszkenazy, przedstawiciel – o zgrozo – ZSRR, z którego zresztą szybko wyemigrował), mówiąc podczas transmisji koncertu laureatów w TVP Kultura, że to Ingolf Wunder był najlepszy. Owszem, znamy wypadki, gdy juror nie zgadzał się z werdyktem kolegów – tak było w pamiętnym 1980 r., kiedy Martha Argerich zaprotestowała przeciwko niedopuszczeniu do finału ekscentrycznego Chorwata Ivo Pogorelicia. Różnica jest taka, że dziś, po zakończeniu prac jury, pod którymi sam złożył swój podpis, podważa je nauczyciel chwalonego przez siebie pianisty.
Krytyk w radiowej Dwójce krzyczy „skandal” i insynuuje, że zwyciężczyni konkursu Julianna Awdiejewa jest kiepską pianistką.