1. Jarosław Iwaszkiewicz, Dzienniki, tom 2, 1956–63, Czytelnik
Ten tom czyta się jak powieść miłosną, bowiem Iwaszkiewicz historię ostatniej swojej fascynacji przerabia od razu na literaturę. Zaskakujące jest też to, jak bardzo wątpi w swoją twórczość. Powtarza pytanie: „I to już wszystko?”, które jest znakiem nienasycenia życiem.
2. Sławomir Mrożek, Dziennik, tom 1, 1962–69, Wydawnictwo Literackie
Dziennik Sławomira Mrożka jest rzeczywiście czymś wyjątkowym na tle dzienników innych polskich pisarzy. Przynosi zapis bezlitosnej autoanalizy, walki z samym sobą. Mrożek prowadzi go po to, by uchwycić i zrozumieć siebie.
3. Orhan Pamuk, Muzeum niewinności, przeł. Anna Akbike-Sulimowicz, Wydawnictwo Literackie
Pierwsza po Noblu powieść Orhana Pamuka i jedna z jego najlepszych. Bohater tworzy muzeum pamiątek po wielkiej miłości. To nie tylko opowieść o uczuciach, ale też o pisaniu, pamięci i o tym, czym może stać się literatura. A w tle ciekawy obraz współczesnej Turcji.
4. Jarosław Marek Rymkiewicz, Samuel Zborowski, Sic!
Brawurowy esej o Samuelu Zborowskim. Dla Rymkiewicza jest on wcieleniem polskiej wolności i ofiarą dążącego do absolutyzmu Jana Zamojskiego. Ta książka, pełna błyskotliwych dygresji i anegdot, to przewrotna pochwała obywatelskiego nieposłuszeństwa i szaleństwa wolności.
5. Mariusz Szczygieł, Zrób sobie raj, Wydawnictwo Czarne
Dlaczego Czesi są inni niż my? Jak wygląda ich stosunek do religii, śmierci, pogrzebu? O to wszystko pyta Mariusz Szczygieł w swojej kolejnej, równie ciekawej jak „Gottland”, książce o Czechach i Polakach. Szczygieł potrafi bardzo skutecznie zarażać czytelnika swoją ciekawością.