Motyw archeologa awanturnika jest jednym z najczęściej wykorzystywanych w popkulturze. Kolejnym dowodem jest premiera gry „Uncharted 3: Oszustwo Drake’a” – flagowej w sezonie gwiazdkowym produkcji Sony przeznaczonej na konsolę PlayStation 3. Jej wejście do sklepów wspiera na całym świecie kampania reklamowa, której nie powstydziłby się wysokobudżetowy hollywoodzki film przygodowy. Również w Polsce zainwestowano sporo, zatrudniając do dubbingu m.in. Krystynę Jandę (wciela się w rolę głównej szwarccharakterki).
Konotacje kinowe są tu zresztą na miejscu – twórcy gry bardzo postarali się, aby ich produkcja jak najbardziej przypominała film interaktywny, a doświadczenie gracza – obcującego z przedstawionym na ekranie wirtualnym światem – możliwie zbliżało go do samodzielnego przeżywania spektakularnej przygody.
Złodziejski fach
Już od pierwszych sekund widzimy, że „Oszustwo Drake’a” obficie czerpie z klasyków gatunku. W ciasnej londyńskiej uliczce, w ciemnym wnętrzu zadymionego pubu przesiadują jeszcze ciemniejsze typy. Na scenie pojawiają się: główny bohater Nathan Drake wraz ze starszym wspólnikiem Victorem Sullivanem (obaj znani z poprzednich części gry), walizka pieniędzy i tajemniczy starożytny pierścień. Potem jest kłótnia – tu kończy się sekwencja animowana i gracz przejmuje kontrolę nad ruchami bohatera – bijatyka i strzelanina, po której Nathan i Victor padają zakrwawieni na stercie śmieci.
Spektakularne zawieszenie akcji, która przenosi się „20 lat wcześniej” – na ulicach kolumbijskiej Cartageny spotykamy nastoletniego Nathana Drake’a, gdy ten, planując włamanie do miejskiego muzeum, poznaje Victora – swego późniejszego mentora i przyszywanego ojca (Drake wychowywał się w sierocińcu).