W 988 roku książę Włodzimierz postanowił zjednoczyć ziemie ruskie pod sztandarem jednej religii. W tym celu zwrócił się do żydów, chrześcijan i muzułmanów z prośbą o szczegółowy opis ich wierzeń. Perspektywa spędzenia wieczności w towarzystwie siedemdziesięciu niewiast bardzo się księciu Kijowa spodobała, ale odstraszyły go obrzezanie, zakaz konsumpcji wołowiny i – w stopniu najwyższym – konieczność abstynencji. Według „Najstarszej kroniki kijowskiej” Włodzimierz miał powiedzieć: „Dla Rusi picie jest weselem, nie możemy bez tego być”. Tym samym islam stracił potencjalnego sojusznika.
Najsłynniejszy historyk starożytności, Herodot, twierdził, iż Arabowie mieli dwóch tylko bogów, Bachusa i Uranię. Potwierdza to literatura, a konkretnie chamrijjat, preislamski gatunek poezji, w którym opiewano uroki wina. Gatunek ten przetrwał nawet koraniczne zakazy, co znalazło odbicie w twórczości Abu Nuwasa, który u szczytu potęgi nowej religii pisał: „Pijmy wino, choć to zabronione”. Z kolei filozof Awerroes, któremu Zachód zawdzięcza odkrycie Arystotelesa dla średniowiecznej nauki, utrzymywał, że jego żadne zakazy nie mogą dotyczyć, bowiem u mądrego muzułmanina alkohol jedynie wyostrza zalety. Choć prohibicja miała nie obowiązywać dopiero w raju, to właśnie wybitny muzułmański alchemik Dżabir Ibn Hajjan wynalazł w VIII wieku proces destylacji, umożliwiający przygotowywanie mocniejszych trunków. Także Arabom zawdzięczamy samo słowo „alkohol”, które oznaczało miałki proch.
Piwo sprzed 5 tysięcy lat
Ale to, oczywiście, nie oni pierwsi warzyli alkohol. Pierwsze wiarygodne świadectwa produkcji pochodzą sprzed 8000 lat, z terenów dzisiejszych Chin.
Brytyjski pisarz przebadał pod kątem picia historię naszej cywilizacji. Nie ma kultury bez alkoholu - dowodzi w swojej książce Iain Gateley.
Reklama