Kultura

HITY 2011: Na scenie

1. „Utwór o matce i ojczyźnie” – najmocniejszy spektakl roku. 1. „Utwór o matce i ojczyźnie” – najmocniejszy spektakl roku. Łukasz Giza / Agencja Gazeta
W specjalnym świątecznym numerze Polityki zamiast cotygodniowych not recenzyjnych – próba podsumowania życia kulturalnego w kończącym się roku. Tym razem pora na wydarzenia, które wstrząsnęły rodzimą sceną teatralną w 2011 roku.

1. Utwór o matce i ojczyźnie Bożeny Keff-Umińskiej, reż. Jan Klata, Teatr Polski we Wrocławiu. Córczyzna próbująca wyswobodzić się z okowów ojczyzny i matczyzny, czyli dzikie tańce na polskim cmentarzysku.

2. Tęczowa trybuna 2012 Pawła Demirskiego, reż. Monika Strzępka, Teatr Polski we Wrocławiu. Od walki grupy gejowskich kibiców piłkarskich o własną trybunę na stadionach podczas Euro 2012 do analizy stanu demokracji w Polsce.

3. Pomniki Polskie. Cykl spektakli koprodukowanych przez krakowski Festiwal Teatralny Boska Komedia, badających siłę i znaczenie dawnych pomników i stawiających nowe. M.in. „W imię Jakuba S.” Pawła Demirskiego, w reż. Moniki Strzępki, i „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza, w reż. Mikołaja Grabowskiego.

4. Mickiewicz. Dziady. Performance, reż. Paweł Wodziński, Teatr Polski w Bydgoszczy. Plemię obrońców krzyża kontra nowocześni kosmopolacy, czyli „Dziady” pod Pałacem Prezydenckim.

5. Sprawa według „Samuela Zborowskiego” Juliusza Słowackiego, reż. Jerzy Jarocki, Teatr Narodowy w Warszawie. O mesjanizmie, czyli historia polskiego szaleństwa: z wizjami chorego poety, Szatanem, trupami Zborowskiego i Zamoyskiego, katastrofą smoleńską, Trybunałem Boskich Duchów i Chrystusem.

6. Poczekalnia.0 Krystiana Lupy, Teatr Polski we Wrocławiu. Miał być gwóźdź programu wrocławskiego Europejskiego Kongresu Kultury, jednak po rezygnacji Doroty Masłowskiej skończyło się na spektaklu porządnie zrobionym, granym z poświęceniem, ale wtórnym.

7. Życie seksualne dzikich, Marcin Cecko z inspiracji dziełem Bronisława Malinowskiego, reż. Krzysztof Garbaczewski, Nowy Teatr w Warszawie. Antropologiczna wyprawa w przyszłość, czyli portret digital natives, współżyjących z nowymi technologiami, ale nie ze sobą nawzajem.

8. Boska! Petera Quiltera, reż. Andrzej Domalik, transmisja na żywo w Teatrze Telewizji (i w Internecie) komediowego hitu warszawskiego Teatru Polonia. Rozgłos i rekordowe 3 mln widzów. Teraz czekamy na transmisje ambitniejszych produkcji.

9. Bracia Karamazow Fiodora Dostojewskiego, reż. Janusz Opryński, Teatr Provisorium z Lublina. Zgrzebna estetyka teatru alternatywnego lat 70., brak interpretacji, fatalne (z wyjątkiem Adama Woronowicza) aktorstwo, ale za to uniwersalnie, poważnie, o Bogu i duszy.

10. Nosferatu, reż. Grzegorz Jarzyna, koprodukcja Teatru Narodowego i TR Warszawa oraz Opowieści afrykańskie według Szekspira, reż. Krzysztof Warlikowski, Nowy Teatr w Warszawie i europejska grupa Prospero. Zimne, pustawe, ale zrealizowane z operowym rozmachem wizje końca świata autorstwa najważniejszych reżyserów średniego pokolenia.

Polityka 52.2011 (2839) z dnia 21.12.2011; Wydarzenia kulturalne 2011; s. 108
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Kraj

Gra o tron u Zygmunta Solorza. Co dalej z Polsatem i całym jego imperium, kto tu walczy i o co

Gdyby Zygmunt Solorz postanowił po prostu wydziedziczyć troje swoich dzieci, a majątek przekazać nowej żonie, byłaby to prywatna sprawa rodziny. Ale sukcesja dotyczy całego imperium Solorza, awantura w rodzinie może je pogrążyć. Może mieć też skutki polityczne.

Joanna Solska
03.10.2024
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną