Wisława Szymborska urodziła się prawdopodobnie na Prowencie, który w owym czasie był częścią dworu w Kórniku, dokąd na niedługi czas został oddelegowany jej ojciec jako zarządca zakopiańskich dóbr hrabiego Władysława Zamoyskiego. Przez kilka lat rodzina Szymborskich mieszkała w Toruniu, jednak kiedy przyszła poetka była w wieku szkolnym, przeniosła się do Krakowa. To właśnie z tym miastem Szymborska była związana do końca życia.
Pierwsze próby literackie podjęła już w czasie wojny, ale wtedy pisała głównie opowiadania. W tym czasie zilustrowała podręcznik do języka angielskiego (ilustrowaniem książek zajmowała się także po wojnie). Studiowała polonistykę, którą zamieniła na socjologię – jednak z powodów finansowych studiów nie ukończyła. Przez lata funkcjonowała w krakowskim literackim życiu (przez kilka lat była także żoną poety Adama Włodka).
Niektórzy wypominają jej, że do 1966 r. należała do PZPR i wspierała władze PRL. W 1975 była jednak jedną z sygnatariuszy listu ‘59 (polscy intelektualiści protestowali w nim przeciw wpisaniu do konstytucji zapisu o kierowniczej roli PZPR i wiecznym sojuszu z ZSRR).
Pierwszy tomik wierszy w 1949 r. został zatrzymany przez cenzurę, więc jej debiutem literackim stał się tom wydany trzy lata później „Dlatego żyjemy”. Przez prawie 30 lat, do czasu wprowadzenia stanu wojennego pracowała w redakcji „Życia Literackiego” (tu przez lata prowadziła rubrykę „Lektury nadobowiązkowe”, a jej felietony z tego czasu ukazały się potem drukiem), a w stanie wojennym w miesięczniku „Pismo”. Autorka 20 tomów wierszy i zbiorów poezji, przetłumaczonych na 42 języki świata, do czego na pewno przyczyniła się literacka Nagroda Nobla, którą otrzymała w 1996 r.