Chrześcijaństwo Józefy Hennelowej to antypody obecnej kościelnej mody na konfrontację w stylu jakiejś nowej kontrreformacji. Hennelowa konfrontuje nie ludzi z ludźmi, lecz ludzkie postawy z naukami Jezusa. Doświadczona publicystka i parlamentarzystka jest za mądra, aby uwierzyć, że dobro da się narzucić siłą. I o tym opowiada swej dużo młodszej koleżance z „Tygodnika Powszechnego” Annie Matei, która skrupulatnie opracowała rzecz do druku. Hennelowa wie, że do zbawienia świata nie służą multipleksy, tylko przykłady życia zgodnego z Ewangelią.
Tę samą wiedzę posiedli bohaterowie dwóch pozostałych książek: ojciec Ludwik Maria Wiśniewski i arcybiskup Józef Życiński. Rozmowę z ojcem Ludwikiem przeplatają obficie wypowiedzi ludzi z jego kręgu i dokumenty epoki – od wypisów z akt SB, po listy otwarte Wiśniewskiego do Edwarda Gierka i Mieczysława Rakowskiego. Książka jest przede wszystkim opowieścią o życiu „kultowego’’ duszpasterza i społecznika, ale też ciekawym przyczynkiem do powojennej historii kościelnej i politycznej naszego kraju. Wiśniewski, mentor Ruchu Młodej Polski, a zarazem przyjaciel ludzi z KOR, to chodzący dowód, że można być mądrym księdzem ponad podziałami politycznymi. Takim, który kocha Polskę, ale także ludzi i świat. Aleksandra Klich podjęła ryzyko opublikowania „przerwanej rozmowy” z abp. Życińskim, zmarłym niespodziewanie przed jej publikacją. Ryzyko się opłaciło. To chyba najmniej upozowany portret arcybiskupa, jaki dotąd powstał.
Józefa Hennelowa, Otwarty, bo powszechny. O Kościele, który może boleć, Wyd.