Każda bruzda na ciele Iggy’ego Popa jest jak ścieżka rockandrollowego stylu życia. Każda blizna przywodzi w pamięci konkretny koncert, wydarzenie, jak gdyby rock był nie rozrywką, tylko wojną. Każda zmarszczka przypomina, że mamy do czynienia z żywą historią. Kiedy pod koniec lat 60. protesty wzbudzały jeszcze same ryczące rockowe gitary i długie włosy, James Osterberg (to prawdziwe nazwisko urodzonego w 1947 r. mieszkańca stanu Michigan) ze swoimi scenicznymi pomysłami był już w innej epoce.
Wychodził na koncert bez koszulki, tarzał się w szkle, samookaleczał, by potem na rany wylewać wosk. Smarował się masłem orzechowym albo mięsem – i rzucał w tłum. To, co nazywa się teraz stage divingiem, czyli popularne w muzyce heavymetalowej i w punk rocku skoki w publiczność, zaczęło się właśnie na wczesnych koncertach jego założonej w 1967 r. grupy The Stooges. I było kwintesencją niebezpiecznego stylu bycia, który Osterberg wymyślił dla siebie jako Iggy’ego Popa.
„Kompletny świr! – pisał nie bez fascynacji dziennikarz „New York Timesa” w 1970 r. – Przyjął pozycję startową, pokonał sprintem szerokość sceny i wykonał perfekcyjny skok na główkę wprost w tłum, powalając przy tym jakieś 25 osób”.
Wokalista Alice Cooper wspominał – również z podziwem – wytrzymałość Popa, który wdawał się często w bójki z widzami swoich koncertów, regularnie ich prowokując: „Raz dostrzegł w tłumie dziewczynę, która była z chłopakiem służącym w marines. Ruszył do niej przez tłum, złapał, by za chwilę zostać znokautowanym przez żołnierza.