O śmierci Stanisława Barańczaka (rocznik 1946) poinformowała Gazeta Wyborcza. Był jednym z członków-założycieli Komitetu Obrony Robotników. Barańczak ukończył polonistykę na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie pracował później jako wykładowca.
Współtwórca Nowej Fali
W 1968 r. ukazał się jego pierwszy tomik wierszy zatytułowany „Korekta twarzy”. Był uznawany za jednego z czołowych poetów pokolenia tzw. Nowej Fali. Jest autorem manifestu pokoleniowego pisarzy, którzy debiutowali po 1968. Barańczak wraz z Ryszardem Krynickim należeli do grupy „Próby” stanowiącej „lingwistyczny odłam” pokolenia’68.
Opublikował tomiki wierszy: „Jednym tchem” (1970), „Dziennik poranny” (1972), „Ja wiem, że to niesłuszne” (1977), „Tryptyk z betonu, zmęczenia i śniegu” (1980).
Zasłynął też cyklem „Książki najgorsze”, w którym złośliwie opisywał, jak sam powiedział po latach: „grafomańską florę literacką PRL-u pompowanych ekstra przydziałami papieru i politycznym wsparciem ówczesnych decydentów”.
Barańczak opozycjonista
W czasach PRL zaangażował się w działalność opozycyjną. W 1976 r. był wśród współzałożycieli KOR. Podpisał się też pod tzw. „Listem 59” – proteście intelektualistów przeciwko poprawkom do Konstytucji PRL, które ograniczały suwerenność Polski. Od 1977 r. Barańczaka objął zakaz druku i w tym roku został też dyscyplinarnie zwolniony z pracy. W 1980 r., dzięki interwencji „Solidarności”, Barańczak odzyskał swoje stanowisko na Uniwersytecie w Poznaniu.
W marcu 1981 roku Barańczak wyjechał do USA z wykładami o literaturze polskiej. Po wprowadzeniu stanu wojennego pozostał tam i na wydziale slawistyki Harvard University w Cambridge wykładał literaturę polską. W latach 90. ukazały się jego kolejne tomiki wierszy – „Podróż zimowa” (1994) i „Chirurgiczna precyzja” (1998) – tom, który przyniósł autorowi literacką nagrodę NIKE w 1999 roku.
Jego rodzona siostra to pisarka Małgorzata Musierowicz, autorka cyklu powieści „Jeżycjada”.