Krajowi artyści nie chcą śpiewać w języku ojczystym

Na kilka tygodni przed festiwalem polskiej piosenki w Opolu atmosfera jest taka, jakby już było po zawodach. Największa prezentacja krajowej muzyki – 104 wykonawców na kilkunastu scenach – już się odbyła. Pod koniec kwietnia, w Poznaniu. Karnety sprzedano z kilkutygodniowym wyprzedzeniem, do tego zjechało prawie 200 delegatów z mediów, wytwórni płytowych i agencji koncertowych. I mogli się tu dowiedzieć o dzisiejszej polskiej scenie muzyki rozrywkowej więcej niż przez kilka ostatnich lat powiedziało im o niej obecne Opole w telewizyjnej formule.

Pół wieku tradycji opolskiego festiwalu, z jego prestiżowymi niegdyś konkursami Premier i Debiutów, znamy dość dobrze. Nazwa młodej (to dopiero druga edycja) poznańskiej imprezy pozostaje jednak dla postronnych dość enigmatyczna: Spring Break Showcase Festival &Conference. Brzmi jak gdyby przedsiębiorczy poznaniacy i w tej dziedzinie zaprosili kraj na targi zamiast tradycyjną festiwalową prezentację. I coś w tym jest.

Spoglądając w przyszłość

Showcase to modne angielskie słowo oznaczające przegląd. Teoretycznie więc zupełnie nieprzydatne – tyle tylko, że słowa „przegląd” w Polsce unika, kto może. Kojarzy się z piosenką dziecięcą czy studencką, ewentualnie z przeglądem amatorów w lokalnym domu kultury. A showcase nabrał w tej sferze dodatkowego znaczenia: to seria krótkich koncertów z autorskim repertuarem, które jeszcze nie znużą, a już pozwolą nabrać orientacji w prawdziwych możliwościach i repertuarze każdego z wykonawców.

Jak łatwo zauważyć, w Opolu na głównej scenie można zaśpiewać piosenkę czy dwie. Najlepiej nowe wersje utworów nawiązujących do tutejszej tradycji. Dłuższe recitale zarezerwowane są dla tych, których zechce oglądać największa publiczność w czasie dobrej oglądalności w telewizorze. Tylko że im częściej pokazuje się ich w czasie najwyższej oglądalności, tym większa będzie ich telewizyjna widownia, a czołówka stanie się uświęcona i niezmienna. Na Spring Break każdy z uczestników – niezależnie od stażu – ma szansę błysnąć półgodzinnym koncertem. A ta sama Mela Koteluk, która jeszcze niedawno w Opolu miała okazję zaśpiewać piosenkę Wojciecha Młynarskiego, na Spring Break była w tym roku główną gwiazdą – bo statystyczny telewidz zna ją zapewne gorzej niż statystyczny klient sklepu płytowego (wysoka sprzedaż przyniosła jej platynowe płyty za oba dotychczasowe albumy, zdobyła też trzy statuetki Fryderyków). Opole hołubi przeszłość, Poznań próbuje spoglądać w przyszłość.

Showcase ma charakter, co tu dużo ukrywać, użytkowy. Dziennikarz wyjedzie stąd z przeglądem rynku. Szef agencji koncertowej – z gwarancją, że dany wykonawca sprawdzi się w klubowym występie na żywo, a nie tylko dobrze wypadnie przed kamerą. Bo kilkanaście festiwalowych scen działających w Poznaniu angażuje tu w pierwszej kolejności różne lokalne kluby.

Użytkowość sięga dalej, bo ta formuła wpięta jest w całą światową sieć powiązań. Ze Spring Breakiem współpracuje więc Instytut Adama Mickiewicza, który ma ambicję pokazywania polskich wykonawców zachodnim promotorom koncertowym. A tych wykonawców, którzy trafią na – również showcase’owe – sceny za granicą, oglądać będą jeszcze więksi światowi promotorzy koncertowi. Mało komu udaje się przedrzeć przez to piętrowe sito, ale wielu próbuje.