Ostatnio wpadła mi w oko tłusta okazja: mieszkanie 17 m kw. za jedyne 1200 zł plus opłaty; w rozbudowanym schowku na szczotki zmieściły się dwa łóżka i jeszcze szafa, w sam raz, żeby się w niej powiesić. Zdjęcia pokazują, że w owej siedzibie Towarzystwa Osób Walczących z Klaustrofobią mieszkały wcześniej dwie osoby, pewnie Prezes i Wiceprezes: na łóżku spoczywa włączony laptop, to znaczy ktoś próbował tu żyć, ktoś tu jadł, spał, być może śnił całkiem przyjemne sny.
No i jest się czym ekscytować, potrzeba komuś mojego współczucia? Zapytajcie, jak mieszkają Polacy w Wielkiej Brytanii. Po dwóch, po trzech w jednym pokoju, po dziesięciu w jednym domu, po dwudziestu w jednym baraku, i co, nie da się? Przecież wystarczy zacisnąć zęby, przełączyć się na tryb „wegetacja” i co roku powtarzać „jeszcze rok”. Przez ostatnie 26 lat nauczyliśmy się, że każdy jest kowalem własnego losu. Jeśli nie wypruwałeś sobie żył, jeśli nie kombinowałeś, jeśli nie miałeś smykałki do żadnego biznesu, to znaczy, że jesteś leniem, obibokiem, niedojdą, należy ci się nędza. Tobie nie wyszło, boś głupi, zobacz, ile ja mam: i nic ci z tego nie dam, bo to moje wyciułane, ciężką orką zarobione pieniążki, wyrzeczeniami, upokorzeniami, połamanym kręgosłupem moralnym, przetrąconym zdrowiem, wódką od ósmej rano na rozruch, tabletkami na sen o północy. To są moje pieniążki i wara ci od nich.
Zieloność naszej wyspy cieszy oko Europy Zachodniej: Ach, Polacy, wam to się udało! Szorujecie miasta, szorujecie siebie, wycieracie wschodni osad, niedługo dostaniecie odznakę: czysty obywatel lśniącego Zachodu. Według statystyk jesteście jednym z najszybciej rozwijających się państw na świecie, które dokonały cywilizacyjnego przeskoku.