Chodniki są pełne czułości. „Kochamy cię, Brukselo, nasze piękne, ciepłe miasto”. Serca, słońca, uśmiechy, kwiaty. Drwiny – Manneken Pis, Sikający chłopczyk z rynku, obsikuje czającego się z odpalonym lontem terrorystę. Tintin płacze. Trzy postaci – żółta, czarna, czerwona – w kolorach belgijskiej flagi, obejmują się i pocieszają.
Dzień po zamachach miasto jest ciche i spokojne. Dziwnie spokojne. Sklepy są otwarte, jeżdżą autobusy i tramwaje, ale ma się wrażenie, jakby była niedziela. Ta odświętność jest prawdziwa. Nie biegniemy, nie gapimy się w telefony komórkowe. Chodzimy zamyśleni. Nie rozmawiamy o tym, co się stało. Za wcześnie, żal dusi.
Ulica, która wczoraj była miejscem niebezpiecznym, dziś jest spokojna. Za to w internecie wrze. Znajomi muzułmanie są załamani, robią zdjęcia stronom Koranu, gdzie napisane jest, że nie wolno zabijać. Filmują imamów, którzy mówią to samo. Piszą, że biegli po swoje dzieci, w panice, przerażeni. Że nienawidzą terrorystów. Inni w internecie się dzielą. Część chce, żeby wszyscy muzułmanie bili się w piersi. Po zamachach w Paryżu jakiś starszy Belg zaczepił dziewczynę w woalu. Czarnoskóry chłopak stanął w jej obronie. Wczoraj podawano, że na lotnisku przed wybuchem słychać było okrzyki po arabsku. Potem pokazywano taksówkarzy marokańskiego pochodzenia, którzy wozili ludzi cały dzień za darmo. Hotele nie brały opłat od tych, którzy nie mogli wylecieć z Brukseli. Na placu przed Bursą zebrały się tłumy Brukselczyków wszystkich kolorów skóry i wyznań, by być razem.
Życzliwość miesza się ze stanowczością. Mówi się, że trzeba skończyć z polityczną poprawnością. Że żyjemy w państwie laickim.