Zaczęło się wręcz sensacyjnie w 1998 r., gdy stawiający dopiero pierwsze kroki w zawodzie fotografa Tomasz Gudzowaty otrzymał jedną z nagród World Press Photo (WPP). Jury doceniło wówczas zdjęcie „Pierwsza lekcja zabijania” przedstawiające młode gepardy polujące na antylopę. A ponieważ laureat był synem znanego i zamożnego Polaka, rodacy z właściwą sobie podejrzliwością uznali, że to tylko efekt „wpompowanych” w zachciankę syna pieniędzy. Kolejne lata szybko zweryfikowały jednak tę opinię i pokazały, że pojawił się prawdziwy talent w gatunku klasycznego czarno-białego fotoeseju, z właściwą mieszanką zdolności, pracowitości, uporu, wrażliwości. Posypały się kolejne prestiżowe wyróżnienia (m.in. dziewięć WPP na niecałe 40, które przypadły Polakom od początku istnienia nagrody), ważne wystawy, znaczące wydawnictwa albumowe.
Zaplecze finansowe zapewne pomogło, przynajmniej na początku, w swobodnym wybieraniu egzotycznych tematów i odległych, z perspektywy Polski, bohaterów. To zresztą pozostało artyście we krwi: najbliżej naszych granic pracował na Ukrainie, fotografując pływaczki synchroniczne. Z reguły były to jednak miejsca, do których już samo dotarcie było dużym wyzwaniem. Choć dwie pierwsze nagrody WPP Gudzowaty otrzymał za tzw. fotografię przyrodniczą, dość szybko z niej zrezygnował (ponownie powrócił dopiero po latach). A najwięcej wysiłku włożył i najwięcej splendorów zebrał za fotograficzne opowieści o endemicznych sportach lub quasi-sportach uprawianych gdzieś na najdalszych obrzeżach naszej cywilizacji, w różnych zanurzonych w tradycji społecznościach lokalnych. Najliczniejsze grono fanów ma chyba do dziś cykl zdjęć przedstawiający powszedni żywot mnichów z klasztoru Shaolin.