Należał do pokolenia, które – jak pisał – „urodziło się za późno i za wcześnie”. Jego rówieśnicy byli za starzy w czerwcu 1989 r., by rozklejać afisze wyborcze Solidarności, a potem „nachodziły ich smutne myśli, iż chyba urodzili się za wcześnie, by zadomowić się w III RP” – czytamy w tekście Zdzisława Pietrasika z 1993 r.: „Jacy byliśmy wspaniali, możemy się dzisiaj dowiedzieć jedynie z nekrologów zmarłych przedwcześnie kolegów”.
Trudno się oprzeć myśli, że i o nim dopiero dziś można więcej usyszeć, bo choć wielokrotnie odznaczany za swą pracę na rzecz polskiej kultury (Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”), nie doczekał się za życia benefisów, biografii, a nawet zbioru swoich tekstów zamieszczanych przez lata w polskiej prasie. Przez ponad trzy dekady prowadził dział kultury POLITYKI. Przez ponad 40 lat pisał, przede wszystkim o świecie polskiego filmu i teatru. Przez ćwierć wieku prowadził akcję przyznawania Paszportów POLITYKI – nagrody, której był jednym z pomysłodawców. Mnóstwo czytał, interesował się wszystkim, co się działo w polskiej kulturze.
Po chłopsku sumienny
Urodził się w Sadówce koło Łodzi 20 listopada 1947 r., ukończył filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim. Zastanawiał się, czy nie iść na reżyserię, ostatecznie jednak wybrał Studium Dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim – podobnie jak studia reżyserskie dostępne wtedy tylko dla magistrów. „Teraz nie żałuję, zwłaszcza kiedy patrzę na kolegów reżyserów z moich roczników. Też pewnie byłbym teraz sfrustrowany i rozgoryczony” – mówił w rozmowie z „Dziennikiem Łódzkim”.