Trudno się zdecydować, czy polska wystawa, jaką pokazano na London Design Biennale, jest bardziej zaskakująca czy fascynująca, zuchwała czy prowokująca, przekorna czy niepokorna. Jedno nie ulega wątpliwości: na pewno zmusza do zajęcia stanowiska i do skonfrontowania się z zaproponowaną przez kuratorkę ekspozycji Małgorzatę Wesołowską wizją, którą najpierw wybrało profesjonalne jury spośród 18 zgłoszonych w otwartym konkursie zorganizowanym przez Instytut Adama Mickiewicza (IAM).
Nasza tegoroczna ekspozycja na londyńskiej imprezie stanowi zaskakującą fuzję trzech elementów. Po pierwsze, wiodącego hasła tegorocznego biennale, które brzmi „Stany emocjonalne” i nieuchronnie kojarzy się ze słynną książką „Design a emocje” amerykańskiego uczonego z University of California Donalda Normana. Postawił i rozwinął on tezę, że w powodzeniu produktu (przedmiotu) równie ważną rolę, jak jego użyteczność, funkcjonalność czy walory estetyczne, odgrywa to, czy budzi i jak silnie nasze pozytywne emocje. Po drugie, polska wystawa nawiązuje do dobrej tradycji prezentacji naszego designu na najważniejszych imprezach światowych (Mediolan, Londyn, Wiedeń, Eindhoven). To niemal zawsze były ekspozycje koncepcyjne, z klarownym przesłaniem, proponujące jakieś hierarchie lub porządki oglądu. Po trzecie wreszcie, ważnym tropem okazało się stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości. IAM stworzył dla tej rocznicy specjalny program promocji polskiej kultury za granicą „Niepodległa”, stawiając na podsumowania, syntezy, spojrzenie na dorobek projektowy minionych dziesięciu dekad z lotu ptaka. Tutaj dzieje niepodległej Polski opowiadamy za pomocą zaledwie dziesięciu obiektów.
Fuzja obciachu i zaradności
Autorka skupiła się na przedmiotach wywołujących emocje tak silne, że często zmieniały ich społeczne postrzeganie.