Ślepnąc od obrazów
Serial „Ślepnąc od świateł”: oniryczny portret naszych czasów
Czas był ważny od początku, chociaż najpierw chodziło o dobry timing, wyczucie czasu. Cztery lata temu Jakub Żulczyk wybrał się na pokaz prasowy „Hardkor Disko”, debiutanckiego, autorskiego filmu Krzysztofa Skoniecznego. Promowany hasłem „Niesiemy dla was bombę”, o wojnie pokoleń i klas społecznych, o ojcobójstwie i zemście, porywał energią, wspaniałą rolą charyzmatycznego Marcina Kowalczyka i perfekcyjnie dopracowaną, wyrafinowaną warstwą wizualną oraz muzyczną. Podczas seansu „Hardkor Disko” Żulczyk myślał tylko o tym, jak jego twórca sfilmowałby to, co on akurat wtedy pisał – historię o warszawskim dilerze kokainy. Tego samego dnia wieczorem Żulczyk i Skonieczny wpadli na siebie na imprezie u Doroty Masłowskiej. Nie było klimatu do głębszej rozmowy, padł tylko zarys fabuły i pomysł współpracy. Niedługo potem do Skoniecznego zgłosiła się także Izabela Łopuch, producentka z HBO, z propozycją pracy: jego pomysł, jego dobór współpracowników, ich środki, dajmy sobie czas, zobaczymy, co z tego wyjdzie.
Wydana kilka miesięcy później powieść Żulczyka „Ślepnąc od świateł” stała się bestsellerem, sprzedała się w ponad 80 tys. egzemplarzy i przyniosła autorowi m.in. nominację do Paszportu POLITYKI. Warszawscy czytelnicy próbowali interpretować ją jako powieść z kluczem, w opisanej tam postaci telewizyjnego gwiazdora widziano parodię Kuby Wojewódzkiego. Autor podkreślał, że to fikcja. Zaś celebryci w prawdziwym procesie warszawskiego dilera narkotyków zeznawać mieli dopiero kilka lat później. Za to książkowa scena przejechania przez naćpanego celebrytę kobiety na pasach powstała, zanim o podobnym wydarzeniu poinformowały polskie media.
Na miarę ambicji
W momencie gdy Skonieczny i HBO decydowali się na ekranizację „Ślepnąc.