Zaczęło się niewinnie. Warszawska galeria Komputer zaprosiła na Facebooku na pokaz „Klocuch. Wystawa retrospektywna”. Wyglądało to trochę jak żart. Komputer dopiero debiutował, nikt o nim wcześniej nie słyszał. Klocuch cieszył się sporą sławą, ale na pewno nie w środowisku artystycznym.
Nieoczekiwanie sprawy wymknęły się spod kontroli. Obecność na wystawie zadeklarowało ponad 20 tys. osób – rzecz w rodzimym obiegu sztuki bez precedensu. Do organizatorów odezwała się policja z pytaniem, czy planują imprezę masową. Wernisaż trzeba było przesunąć, ostatecznie odbył na początku października, podzielony na dwie części. Najpierw w Zamku Ujazdowskim 600 osób zobaczyło 40-minutowy montaż filmów Klocucha. Następnego dnia ekspozycja w siedzibie Komputera na stołecznej Pradze została otwarta dla widzów – za radą policji uformowanych w 20-osobowe grupy wpuszczane do galerii raz na godzinę.
Kim jest Klocuch?
Skąd to zamieszanie? By odpowiedzieć, trzeba choćby pokrótce wyjaśnić, kim jest Klocuch. Anonimowy internauta (jego tożsamość to przedmiot rozległej debaty wśród fanów) od ośmiu lat publikuje na YouTube amatorskie filmy – przede wszystkim recenzje gier komputerowych, ale też przeróbki programów telewizyjnych, teledysków i filmów. Zachowuje przy tym specyficzną konwencję. Jego znak rozpoznawczy to podrasowany komputerowo piskliwy głos 12-latka. Wygłasza nim absurdalne komentarze – coś między dziecięcym bełkotem a poezją eksperymentalną. Celowo nie dba o jakość swych produkcji, raczej eksponuje własną nieporadność. Mimo to jego popularność rośnie: na YouTube ma ponad 300 tys. stałych widzów, najpopularniejszy filmik został odtworzony już ponad 5 mln razy.
Obserwatorom nieobeznanym z internetowymi konwencjami, zwłaszcza tymi mniej mainstreamowymi, trudno pojąć fenomen Klocucha.