Z całego początku nowego roku szkolnego najbardziej poruszającym dla mnie momentem wcale nie był ten, w którym mój syn po raz pierwszy usiadł w szkolnej ławce, otoczony nowymi kolegami, choć oczywiście było to wielkie przeżycie, widzieć go w tym miejscu. Tym, co mnie naprawdę ruszyło, było zdarzenie mające miejsce pierwszego wieczoru po przyjściu ze szkoły. Położywszy dzieci spać, zobaczyłam, że mój wczorajszy przedszkolak, bez konsultacji z kimkolwiek dorosłym, umył swój pojemnik na śniadanie, zrobił sobie całkiem fachowo ukrojoną kanapkę z razowego chleba, umył warzywa i owoce i włożył je pudełka, tak by na rano były już gotowe, wszystkie produkty użyte do przygotowania jutrzejszego śniadania schował do lodówki, zaś deskę do krojenia i nóż włożył do zmywarki.
Zdając sobie sprawę z tego, że nie jest ten wyczyn niczym obiektywnie nadzwyczajnym, wyjaśniam, że w kwestii samodzielnego przygotowywania posiłków przez nasze dzieci nie jesteśmy w światowej czołówce. To znaczy od teraz jesteśmy jej znacznie bliżej, bo do tej pory trwały u nas w domu liczne batalie o to, by od czasu do czasu łaskawie obsłużyli się sami. Aż do tego dnia, w którym okazało się, że nauka jednak nie poszła w las.
Piszę o tym zaś dlatego, że wpadł mi w ręce opublikowany w ubiegłym roku tekst Yuvala Noaha Harariego (tak, tego samego, który daje się cenzurować w Rosji, ale że tekst był sprzed roku, czyli z okresu, zanim się okazał takim małym oportunistą, to przymknęłam oko na słabości jego moralnej postawy) zatytułowany (w wolnym tłumaczeniu) „Czego dzieci muszą się nauczyć, by im się wiodło w 2050?”.
No i jak myślicie, czego? Wasze przypuszczenia, że niestety nie tego, co znajdą w polskiej podstawie programowej w 2019 r., są całkiem słuszne. Harari, choć oportunista, to na refleksji nad przyszłością gatunku ludzkiego się trochę zna.