Trudno sobie wyobrazić nasze życie muzyczne bez Pendereckiego. Był w nim obecny od ponad 60 lat. Dlaczego to właśnie on stał się symbolem sukcesu polskiej muzyki? Dlatego, że jego kariera wybuchła i rozwinęła się wedle zasady Hitchcocka: najpierw trzęsienie ziemi, czyli potrójna wygrana (pierwsza nagroda i dwie drugie) w Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich w 1959 r., a potem już tylko napięcie rosło. Wykonania na Warszawskiej Jesieni. Niemieccy krytycy zapraszający artystę i jego muzykę. Zamówienia od coraz to ważniejszych instytucji i na coraz szacowniejsze okazje: 700-lecie katedry w Münster (Pasja wg św. Łukasza), 25-lecie ONZ („Kosmogonia”), 1200-lecie katedry w Salzburgu („Magnificat”), otwarcie olimpiady w Monachium („Ekecheirija”), 200-lecie niepodległości USA (opera „Raj utracony”). Dalej tempo nie zwalniało: utwory na 3 tys. lat Jerozolimy, 850-lecie Moskwy, 1000-lecie Gdańska… Dla rozgłośni radiowych z różnych krajów, najwybitniejszych orkiestr, z Filharmonikami Berlińskimi i Nowojorskimi na czele. Zaszczyty, honorowe doktoraty, odznaczenia, stanowiska, w tym rektorat Akademii Muzycznej w Krakowie – długo by wymieniać.
Monumentalne dzieła
Dobrze wyczuł swój czas i potrafił go wykorzystać. Zaczynał od radykalnej awangardy, bo właśnie na nią przyszła pora. Był odkrywcą, eksploratorem nowych brzmień oraz nowych sposobów ich wydobywania, co sprawiało, że orkiestry odmawiały grania jego muzyki, bojąc się uszkodzenia instrumentów. Ale jego pomysłowość coraz bardziej imponowała słuchaczom, a ponadto utwory te były zwięzłe i miały logiczną formę. Każda kolejna kompozycja była fajerwerkiem, feerią dźwiękową, erupcją młodzieńczej energii.
Pierwszą zapowiedzią zmiany było w połowie lat 60.