Kiedy w czasie pandemii wprowadzono nakaz noszenia maseczek, trudno mi się było do nich przyzwyczaić. Parowały mi okulary, miałem dość ciągłego wąchania swojego oddechu. Na słowa ministra zdrowia, że będziemy mieli obowiązek noszenia ich do czasu wynalezienia i wprowadzenia szczepionki (czyli przez ponad rok), zrobiło mi się słabo.
Początkowo codziennie zapominałem o tym nakazie. Jak zawsze przed wyjściem z domu pamiętałem, żeby wziąć klucze, portfel i telefon. Ale że nie założyłem maseczki, orientowałem się dopiero na ulicy – najczęściej dopiero na podstawie karcących spojrzeń przechodniów.
Przed pandemią ludzie w maseczkach chirurgicznych kojarzyli mi się tylko z lekarzami. Teraz nagle wszyscy na ulicach zaczęli tak wyglądać. Miałem wrażenie, że maseczki dodały im powagi i autorytetu. Spodobało mi się to. Po kilku dniach pogodziłem się z zaparowanymi okularami i sam, patrząc w lustro, czułem się trochę lepiej, jak przedstawiciel tego najważniejszego i najsensowniejszego zawodu świata.
Poza powagą maseczki dodawały też tajemniczości. Po pierwszych tygodniach strachu, kiedy patrzono na innych wyłącznie jak na potencjalne zagrożenie, wszyscy na ulicy zaczęli się sobie dyskretnie przyglądać, próbując zgadnąć, co kryje się za maseczką.
To uruchamiało i rozwijało wyobraźnię i z czasem stało się chyba dla wielu jedną z codziennych przyjemności chodzenia po mieście.
Kobiety zastanawiały się, czy malować usta. Czy robią to dla siebie czy dla innych?
Zapamiętałem flirtującą rozmowę dwudziestolatków, którą podsłuchałem tydzień po wprowadzeniu obowiązku zakrywania nosa i ust.
Chłopak zatrzymał dziewczynę przy metrze.
– Cześć, Lena!
– O, cześć – powiedziała po chwili. – Nie poznałam cię w tej czarnej masce.