„Niech ksiądz dopije herbatę i wynosi się z mojej kuchni” – tak kończy się słynny monolog Frances McDormand w filmie „Trzy billboardy za Ebbing, Missouri”. W oryginale pada nawet mocniejsze słowo, które złagodziłam, żeby nie rzucać w czytelników mięsem od razu w pierwszym zdaniu. McDormand właśnie wyjaśniła księdzu, że Kościół jest jak gang, więc każdy ksiądz, podobnie jak każdy członek gangu, odpowiada moralnie za zbrodnie organizacji, nawet jeśli osobiście nie przyłożył do nich ręki. Chodzi o przestępstwa seksualne księży wobec nieletnich, a monolog McDormand przeszedł już nie tylko do historii kina, ale też do historii rozliczania kleru z pedofilskich nadużyć. Przywołuje się go we wszystkich dyskusjach na ten temat, a szeregowi katolicy śmiertelnie się obrażają, kiedy próbuje się objąć tym samym rozumowaniem również ich. Surowa, sarkastyczna, skupiona mścicielka – McDormand jest w tej roli fantastyczna. Nic dziwnego, że dostała za nią swojego drugiego Oscara. Pierwszego otrzymała za rolę ciężarnej policjantki Marge w „Fargo” (w reżyserii jej męża Joela Coena i jego brata Ethana), a trzeciego przed chwilą – za rolę Fern w „Nomadlandzie” Chloé Zhao.
Oscary mnie nie emocjonują, ale w tym roku poświęciłam im więcej uwagi, ponieważ bohaterką ceremonii stała się właśnie McDormand, a ponadto – wyjątkowo jak na mnie – znałam film, za który dostała nagrodę. Obejrzałam go jeszcze w marcu, całkowicie legalnie, w kinie Charlie w Łodzi. Pojechałam tam z Warszawy kompletnie po wariacku w dniu polskiej premiery, ponieważ „Nomadland” – z powodu „obostrzeń” – wszedł na ekrany tylko w niektórych województwach. Wszedł i zaraz zszedł – dzień pierwszy był zarazem dniem ostatnim, lockdown w Łódzkiem rozpoczął się nazajutrz po premierze.