„Jadę samochodem, wożę się szeroko” – zaczyna się utwór „OK Boomer!” Fisza i Emade, którego temat zdążył się gruntownie roznieść od premiery kilka tygodni temu. – „Więc jadę samochodem, słucham Beastie Boys, Bad Brains albo De La Soul. Ogólnie, zwyczajowo jestem gość”. Wszystko wskazuje na to, że jeszcze się nie odkleił od rzeczywistości, ale młodzież na przystanku uważa co innego: „OK Boomer! – mówią do mnie niezbyt czule/Niezły dzban i stary dureń”.
Narrator tej piosenki bliski jest Bartkowi Waglewskiemu – 43-letniemu raperowi i wokaliście – który sam przymiotnik „boomerski” usłyszał od swoich dzieci. Wyraz wziął się od hasła „OK boomer”. A ono z kolei rzucone zostało dwa lata temu przez młodą nowozelandzką posłankę przemawiającą w sprawie ocieplenia klimatu do innego, przerywającego jej, starszego członka tamtejszego parlamentu – i rozniosło się po świecie szybciej niż muzyczne hity. Młodzi walili nim po głowie starych – „boomer” to od pokolenia „baby boomers” opisującego rządzących dziś światem ludzi z powojennego wyżu demograficznego – a czasem nawet tych, którzy są niewiele starsi od używających tego określenia.
Za co ten epitet? Za protekcjonalny ton, niechęć do zmian albo po prostu wsteczne poglądy. Niekoniecznie muzyczne, o czym zresztą mówi tekst Fisza: „Wożę się furą i zmierzam do nicości”. Można lubić fajną muzykę, teoretycznie dobrze się starzeć, ale być boomerem, np. jeżdżąc samochodem na benzynę.
Mój syn kontestator
„Preferencje muzyczne młodzieży oraz ich rodziców różnią się zasadniczo i zmieniają wraz z kolejnymi pokoleniami słuchaczy oraz modami muzycznymi” – przypominał Rafał Lawendowski („Osobowościowe uwarunkowania preferencji muzycznych w zależności od wieku”), referując badania z poprzednich dekad.