Annie Ernaux otrzymała Nagrodę Nobla za „odwagę i chirurgiczną precyzję, z jaką odkrywa korzenie, wyobcowanie i zbiorowe ograniczenia osobistej pamięci”. Autorka jest znana polskim czytelnikom. W styczniu nakładem Wydawnictwa Czarne ukazały się „Lata” w przekładzie Magdaleny Budzińskiej i Krzysztofa Jarosza, przewrotna, bo bezosobowa autobiografia – a zarazem biografia pokolenia autorki – wyznaczona rytmem wydarzeń i wielkiej historii Francji i Europy. „I jest to książka zachwycająca jako próba uchwycenia czasu i jednocześnie krytycznego oglądu przemian, w których się uczestniczy. Jej opis przeszłości nie jest sentymentalny” – pisała w „Polityce” Justyna Sobolewska. „Lata” ukazały się w oryginale w 2008 r. i zostały obsypane nagrodami.
W 1989 r. ukazało się w Polsce także „Miejsce” (PIW), niewielka powieść wyróżniona Nagrodą Renaudot, również autobiograficzna, skoncentrowana na relacjach Ernaux z ojcem i miejscem pochodzenia.
Annie Ernaux urodziła się w 1940 r. w miasteczku Yvetot w Normandii. Dorastała w biedzie, jej rodzice prowadzili sklep spożywczy i kawiarnię. Aspirowali jednak do innego życia. W ich wypadku awans społeczny się powiódł, należeli do francuskiej burżuazji, ale wspomnienia i prowincja były w nich silnie ukorzenione. Ernaux zgłębia te wątki w swojej prozie. Jej twórczość inspirowała takich autorów jak Didier Eribon czy Eduard Louis (obaj są w Polsce znani). Eribon w „Powrocie do Reims”, w którym opisuje własną drogę do awansu społecznego, o Ernaux pisze, że „wspaniale opisuje zakłopotanie i zażenowanie, jakie się czuje, kiedy w r a c a s i ę do rodziców po tym, jak się porzuciło nie tylko rodzinny dom, ale też rodzinę i świat, do którego mimo wszystko nadal się należy, oraz to zbijające z tropu poczucie, że jest się u siebie, a jednocześnie w obcym świecie”.