Film nie mówi o upolitycznieniu sądów – zmory nie tylko polskiego wymiaru sprawiedliwości. Nie upomina się też o krzywdę ofiar procesów sądowych, niesprawiedliwych wyroków, czym kino zawsze bardzo chętnie się zajmowało (ostatnio Jan Holoubek w głośnym u nas filmie o Tomku Komendzie). Justine Triet, wykorzystując gatunek true crime stories, odsłania kulisy śmierci przeżywającego załamanie artysty, wykonującego zawód nauczyciela, który mógł zostać zamordowany przez swoją żonę, sławniejszą od niego pisarkę. Pozostawia jednak widzów w kłopotliwej niepewności co do wiarygodności zarówno linii obrony, jak i oskarżenia. Dokonując dekonstrukcji podstaw ich związku oraz autentyczności długoletniego małżeństwa, czyni bezstronną analizę tego przypadku niemal niemożliwą.
Piekło jak u Bergmana
Tylko pozornie rzecz wydaje się prosta i jednoznaczna. Po wywiadzie udzielonym przez odnoszącą sukcesy niemiecką powieściopisarkę, przerwanym przez hałas dochodzący z piętra, gdzie jej mąż słucha głośnej muzyki, ich 11-letni syn udaje się z psem na spacer do lasu, a bohaterka grana przez Sandrę Hüller robi sobie drzemkę. Gdy syn wraca, znajduje ciało martwego ojca z krwawą raną na głowie.
Wersja mówiąca o samobójstwie mężczyzny wyskakującego przez okno wydaje się logiczna i oczywista, tym bardziej że w trakcie dochodzenia zostają ustalone fakty potwierdzające jego niestabilny stan zdrowia, kłopoty z podjęciem pracy oraz depresją na skutek wyrzutów sumienia z powodu doprowadzenia do nieszczęśliwego wypadku, w wyniku którego ich syn stracił wzrok. Prokuratura podważa te argumenty, oskarżając o popełnienie morderstwa żonę.