Żeby na błysku było! Stańczakowa wyprzedzała swoje czasy. Tak to wygląda na scenie

W czasie pracy nad rolą przygotowuję sobie jakby równolegle ciało, w które na ostatnim etapie prób wskakuję – mówi Agnieszka Przepiórska, mistrzyni teatralnego monodramu.

Bartosz Bobkowski/Agencja Wyborcza.pl Agnieszka Przepiórska

ANETA KYZIOŁ: – Bohaterką pani najnowszego monodramu jest Jadwiga Stańczakowa, poetka, joginka, dziennikarka, babcia naszej redakcyjnej koleżanki Justyny Sobolewskiej, osoba niewidząca.
AGNIESZKA PRZEPIÓRSKA: – Ktoś mnie niedawno zapytał, czy nie boję się krytyki za to, że ja, osoba widząca, gram niewidomą. Nie uważam, że aktorstwo musi być tożsamościowe – raz czy drugi można zagrać siebie, swoje problemy, uczucia, wizję świata, ale ciekawsze jest poznawanie innych światów, osobowości, perspektyw. Aktorstwo to kreacja. Ale po tej uwadze miałam moment paniki, usuwałam z tekstu sceny, które w jakiś sposób mogłyby naruszać uczucia osób z niepełnosprawnością.

Poszłam też na interaktywną „Niewidzialną wystawę”, która pozwala zwiedzającym w pewnym stopniu doświadczyć rzeczywistości z perspektywy osób niewidzących. Zapytałam przewodników, czy ich zdaniem moja rola urazi osoby niewidzące. Odpowiedzieli, że przecież nie ma aktorek niewidzących. Ale „Jadwiga”, wyprodukowana przez Mazowiecki Instytut Kultury, to monodram, w którym gram bohaterkę na różnych etapach jej życia – gdy jeszcze widziała i gdy już nie – a także kilka innych postaci, np. dziennikarkę telewizyjną czy Władysława Broniewskiego.

Spektaklowa Jadwiga spotyka Broniewskiego w szpitalu psychiatrycznym, gdzie oboje są pacjentami.
To jest opowieść o wielu rzeczach, ale przede wszystkim o dzielności i determinacji. Jadwiga Stańczakowa chciała być poetką, pisarką i dążyła do tego wbrew wszystkim przeciwnościom, los jej nie oszczędzał, po drodze było też doświadczenie warszawskiego getta i ukrywanie się po aryjskiej stronie.

Dzielność i determinacja – te cechy nie są chyba też pani obce?