No pewnie, że znamy kino tureckie. Przecież Turkiem jest w końcu urodzony i mieszkający w Hamburgu Fatih Akin, miłośnik amerykańskiego kina i emigracyjnych problemów, reżyser "Głową w mur" (o diasporze w Niemczech) albo "Życie jest muzyką" (o dźwiękach Stambułu). Bardziej ambitni dodadzą Nuri Bilge Ceylana, gwiazdę europejskich festiwali filmowych, autora i indywidualistę, twórcę m.in. "Dalekiego" (o zetknięciu miejskiego i wiejskiego stylu życia) czy "Klimatów" (o trudnej miłości i związku, z żoną reżysera w głównej roli). To właśnie tych dwóch - i tylko tych dwóch! - pokazano na imprezie pod szumnym tytułem "Nowe kino tureckie" rok temu w Muranowie. Co jakiś czas przez Warszawski Festiwal Filmowy przewinie się parę filmów, rok temu ToffiFilmFest zestawiła parę pozycji z Turcji i Armenii, żadnych innych oddzielnych retrospektyw raczej nie organizowano. Tymczasem kino tureckie objawia ostatnio wyjątkową żywotność i poszukuje przestrzeni w najróżniejszych tematach, językach i gatunkach.
Najlepiej widać to i słychać w Stambule. Oczywiście jak się tylko przeciśniemy przez zatłoczony do granic możliwości Istiklal Caddesi, centralny bulwar dzielnicy Beyoglu, dawnej Pery, dzielnicy kupców genueńskich, żydowskich i ormiańskich, przyczółek Europy w tym azjatyckim żywiole. Tam właśnie mieszczą się cztery kina festiwalowe; piąte już w Uskudar, po azjatyckiej stronie 15-milionowego miasta-molochu, zachwycającego swoją lekkością, elegancją. Właśnie w Perze, a nie w starych dzielnicach osmańskich czy też nowych blokowiskach i slumsach - tam właśnie po raz już 27. odbył się największy turecki Międzynarodowy Festiwal Filmowy. Są tu tylko dwa konkursy (międzynarodowy i rodzimy), ale oprócz tych sekcji znajdziemy także rodzynki z innych festiwali, starych mistrzów, panoramę śródziemno-czarnomorską, filmy muzyczne, dokumenty, krótkie metraże, gale i koncerty; łącznie ponad 220 tytułów.