18 września 2009 r. zmarła prof. Barbara Skarga.
Nestorka polskiej filozofii urodziła się w 1919 r. w Warszawie. Przed wojną studiowała filozofię na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie. Aresztowana przez NKWD w 1944 r., przebywała w różnych obozach w Rosji do 1955 r. W 1957 r. ukończyła studia filozoficzne na UW, ostatnio była emerytowanym profesorem Instytutu Filozofii i Socjologii PAN (w maju 2008 r. odbyła się uroczystość odnowienia jej doktoratu na UW). Autorka wielu książek z zakresu filozofii współczesnej. Wydała m.in. „Granice historyczności", „Tożsamość i różnicę", „O filozofię bać się nie musimy", "Człowiek to nie jest piękne zwierzę". W 1995 r. została odznaczona Orderem Orła Białego.
Katarzyna Janowska: - Usiadłam na krześle w pani pokoju i przypomniałam sobie, że fizycy mówią, iż czas jest takim przedmiotem jak np. krzesło. Można go badać i mierzyć. Czy w związku z tym rozmyślania filozofów nad czasem nie są stratą czasu?
Barbara Skarga: - Rzeczywiście, niekiedy mówimy o czasie, jakby był przedmiotem, na przykład chciałabym podzielić mój czas. Ale czy mogę podzielić czas na mniejsze kawałki jak rzecz? Co to znaczy, gdy mówimy: mój czas? Czy on jest mój, jak ta szklanka, z której pani pije herbatę? Czy mogę wziąć czas do ręki i przestawić w inny kąt mojego pokoju jak krzesło, na którym siedzę? Nie, i nie sądzę, by go tak jak rzecz traktowali fizycy. Nam zresztą chodzi o czas, w którym żyjemy. O czas, który jest bardzo głęboko związany z naszym istnieniem.
Co to jest czas?
Św. Augustyn powiedział: jak myślę, co to jest czas, to wydaje mi się, że wiem.