Dla miłośników dusznych skandynawskich kryminałów solidna dawka czarnego humoru serwowana w „Obywatelu roku” może się wydać zbyt komercyjnym zabiegiem, by dopatrzyć się w nim dodatkowych znaczeń. W tym nieskomplikowanym dramacie zemsty zręczna stylizacja na krwawe kino Peckinpaha czy Refna wsparta zabawą w western à la Sergio Leone, a także umiejętnym podkręcaniem surrealistyczno-szaleńczej atmosfery rodem z „Fargo” jest tym, co przyciąga uwagę najmocniej. W pamięci – oprócz groteskowych scen zgrabnie łączących przemoc i humor – pozostaje błyskotliwy pomysł rozdzielenia minirozdziałów sensacyjnej fabuły dowcipnymi planszami-klepsydrami żegnającymi kolejnych uśmiercanych bohaterów (stąd tytuł: „W kolejności znikania” przerobiony twórczo przez polskich dystrybutorów na „Obywatel roku”). Gwiazda skandynawskiego kina Stellan Skarsgård (zagrał niedawno w „Nimfomance”) wciela się w pogrążonego w żałobie kierowcę pługa śnieżnego, któremu mafia narkotykowa zabija ukochanego syna. Ponieważ policja okazuje się bezradna, postanawia wymierzyć sprawiedliwość na własną rękę. Brzmi znajomo, by nie powiedzieć banalnie? Podziw dla reżyserskiego kunsztu Hansa Pettera Molanda – nazywanego norweskim Ridleyem Scottem – jednak wzrasta, gdy ta mieszanka gatunkowych schematów rzucona na tło skutych lodem fiordów, porachunków serbskich i albańskich mafiosów zaczyna przypominać wybuchową parodię czegoś więcej – pogrążonego w regionalnych konfliktach i ciemnych interesach pola minowego Europy.
Obywatel roku, reż. Hans Petter Moland, prod. Norwegia, Szwecja, 116 min