Krople z walerianą
Recenzja filmu: „Valerian i Miasto Tysiąca Planet”, reż. Luc Besson
Najnowszy film Luca Bessona ma ten sam problem co inne współczesne adaptacje znanych, ale stworzonych kilkadziesiąt lat temu, serii komiksowych. Chodzi o to, że sfera obyczajowa, regulująca relacje między dwójką bohaterów, jest w tej sfilmowanej opowieści nienowoczesna. Para intergalaktycznych policjantów – Valerian (Dane DeHaan) i Laureline (Cara Delevingne) – działa w odległej o 400 lat przyszłości, gdy nadal nie ma równouprawnienia zawodowego. Między policjantami nie ma również żadnej chemii (chyba że krople nasercowe) i trudno, by się pojawiła, bo DeHaan i Delevingne dostali niełatwe aktorskie zadanie grania przez prawie cały film tylko z greenscreenem. „Valerian” przynosi bowiem chyba więcej efektów specjalnych niż wcześniejsze filmy science fiction. Te często są imponujące, odtwarzają ogromne stacje kosmiczne, orientalne bazary z innego wymiaru i setki wypełniających je mniej lub bardziej podobnych kształtem do ludzi przedstawicieli cywilizacji z odległych planet. Efekty bywają piękne, ale zarazem przekombinowane i bezcelowe – jak w długiej sekwencji, gdy intergalaktyczna prostytutka Bubble (Rihanna) zmienia z pomocą magii kilkanaście razy lateksowe ciuchy tylko po to, by usłyszeć od Valeriana, że on właściwie przyszedł do niej w związanej ze śledztwem sprawie.
Valerian i Miasto Tysiąca Planet (Valerian and the City of a Thousand Planets), reż. Luc Besson, prod. Francja, 137 min