Recenzja filmu: „Ballada o Busterze Scruggsie”, reż. Ethan Coen, Joel Coen

Z sześciu krótkich historyjek o Dzikim Zachodzie, które bracia Coen nakręcili dla Netflixa, cztery powstały na bazie ich dawnych, nie do końca dopracowanych, pomysłów na pełne fabuły.

Zasadzają się na typowym dla reżyserów nakładaniu na siebie ironii, sarkazmu, prostego komentarza społecznego i przekonania o krwawej naturze człowieka. „Ballada o Busterze Scruggsie” pełna jest nawiązań do poprzednich produkcji Coenów, do amerykańskiej tradycji filmowej, piosenek country, do legend ludowych, które dla amerykańskiego widza są jasne, a dla polskiego mogą być trudniejsze do odczytania. Mało tu za to, charakterystycznego dla innych niedawnych antywesternów, zagłębiania się w polityczne i etyczne konsekwencje amerykańskiej kolonizacji zachodu kontynentu. Dwie najlepsze opowieści z serii, smutne, nawet filozoficzne, zostały oparte nie na scenariuszach braci, tylko na opowiadaniach Jacka Londona i Stewarta Edwarda White’a. Bohaterem pierwszej jest poszukiwacz złota (wspaniały, trudny do rozpoznania Tom Waits), który w nierealnie pięknej górskiej dolinie doceni samotność. Druga, ze świetnymi rolami Zoe Kazan i Billa Hecka, mówi o dziewczynie, którą w trakcie podróży szlakiem oregońskim spotka nieoczekiwanie szansa na szczęście.

Ballada o Busterze Scruggsie, reż. Ethan Coen, Joel Coen, prod. USA, 132 min