Recenzja filmu: „Rimini”, reż. Ulrich Seidl

Smutna przypowieść o tracącym urodę świecie oraz o egzystencjalnej klęsce ludzi popełniających koszmarne błędy w relacjach ze swoimi bliskimi.

Filmowany zimową porą włoski kurort Rimini staje się gorzkim, surrealistycznym tłem groteskowych podbojów austriackiego szansonisty w średnim wieku, dorabiającego sobie po godzinach usługami seksualnymi dla znacznie starszych od niego samotnych pań. Wlewający w siebie tony alkoholu, śpiewający w kowbojskich butach z wężowej skóry stare szlagiery w stylu disco polo, brylujący wśród znudzonej klienteli w hotelowych foyer bohater, grany z dużym przekonaniem przez Michaela Thomasa, wydaje się uosobieniem człowieka upadłego, którego czas bezpowrotnie minął.

Rimini, reż. Ulrich Seidl, prod. Austria, Niemcy, Francja, 114 min