Recenzja serialu: „Zakłamane życie dorosłych”, scen. Edoardo De Angelis

„Zakłamane życie dorosłych” powstało na podstawie powieści Eleny Ferrante.

„Zakłamane życie dorosłych” powstało na podstawie powieści Eleny Ferrante. Choć jest to historia kameralna i osadzona w połowie lat 90., ma wiele punktów stycznych ze słynną tetralogią tej autorki, „Genialną przyjaciółką” (nieźle przełożoną na mały ekran, w tym roku HBO Max pokaże ostatni, czwarty sezon). Akcja znów toczy się w Neapolu i dotyczy kobiecego dojrzewania i emancypacji w patriarchalnym społeczeństwie, znów oglądamy zderzenie światów: dzielnice dobre i złe, (uniwersytecką) komunizującą klasę wyższą i klasę robotniczą, a awans społeczny nierozerwalnie wiąże się ze wstydem.

Zakłamane życie dorosłych (La vita bugiarda degli adulti), według powieści Eleny Ferrante, twórca serii: Edoardo De Angelis, 6 odc., Netflix