Recenzja filmu: „Bóg i wojownicy lunaparków”, reż. Bartłomiej Żmuda

Otrzeźwiający kubeł zimnej wody wylany na rozpalone wojną polsko-polską głowy rodaków.

Niejeden twórca odrzuciłby taką wizję ojcowsko-synowskiej relacji jako zbyt karykaturalną i uproszczoną, w zasadzie mało prawdopodobną. Tymczasem w fascynującym, prześmiewczo-gorzkim dokumencie Bartłomieja Żmudy spotykają się skrajności, o których łatwo pomyśleć, że są wymyślone i nieprawdziwe, a jednak stworzyło je samo życie. Andrzej Rodan, znany niegdyś działacz estradowy, kreujący się na polskiego Karlheinza Deschnera, autora dziesięciotomowej „Kryminalnej historii chrześcijaństwa”, w swojej niszowej twórczości pisarskiej zajmował się głównie krytyką Kościoła katolickiego, a także – jak głosi tytuł jednej z publikacji – „Historią głupoty w Polsce”.

Bóg i wojownicy lunaparków, reż. Bartłomiej Żmuda, prod. Polska, 77 min