Senna fantazja

Recenzja gry: „Nier: Automata”

11 kwietnia 2017

Amatorzy dzieł oryginalnych i odważnych powinni dać tej grze szansę.

W umysłach japońskich twórców gier wideo inne niż w naszych gnieżdżą się demony, inne im wróżki nucą kołysanki, inną miarą trzeba ich zamysły ważyć. Rzec zatem, że „Nier: Automata” opowiada historię dziewczęcego androida w koronkach i na obcasach, który w odległej przyszłości próbuje odbić dla swych twórców – ludzi – Ziemię z łap (chwytaków?) wrażych robocich kosmitów, to gorzej, niż nic nie rzec. Yoko Taro stworzył świat przedziwny i psychodeliczny niczym senna fantazja. Wyjątkowy obraz ujmuje w ramy równie oniryczna, przecudnej urody muzyka autorstwa Keiichi Okabe.

Nier: Automata, PlatinumGames, Cenega, Windows, PlayStation 4

Polityka 15.2017 (3106) z dnia 11.04.2017; Afisz. Premiery; s. 77

Oryginalny tytuł tekstu: "Senna fantazja"

gry wideo

Olaf Szewczyk

Dziennikarz – początkowo z przypadku, z czasem z przekonania. Publikował w „Gazecie Wyborczej” i „Kulturze” (piątkowym magazynie „Dziennika”), obecnie pisze do „Polityki”. Ostatnimi laty szefował działom naukowo-technologicznym „Przekroju” i „Wprost”. Współredaguje stronę JawneSny.pl poświęconą kulturze gier wideo. Chciałby zostać hakerem włamującym się w imię sprawiedliwości społecznej na konta dyrektorów światowych banków, ale – nad czym ubolewa – nie ma wystarczających umiejętności.