Lata 80., gdańskie osiedle na Zaspie. Poranek. W kuchni jednego z mieszkań kipi w garnku mleko. Rozlewa się na palniki, syczy na ogniu, spływa na podłogę. Do kuchni wbiega 30-letnia Danuta Wałęsa, na ręku trzyma małe dziecko. Zdejmuje garnek, wyciera plamę po mleku. Wydaje się, że sytuacja jest zażegnana, tyle że za chwilę małej Ani robi się dziura w zupełnie nowych rajstopach – trzeba zacerować i to szybko – dziura poleci szpetnym oczkiem w dół, a wtedy nic już ich nie uratuje. Rajstop wystanych w kolejce, wybłaganych spod lady. Na kartki.
Kiedy Danuta przestaje cerować, do kuchni wchodzi syn Sławomir i zaczyna opowiadać o szkolnych kłopotach. Znowu dyrektor mówił coś o tacie. Że zdrajca. Poza tym zniszczyły mu się kapcie, trzeba kupić nowe. Trzeba, ale jak? Najmłodsza córka Brygida raczkuje po pokoju. Nagle słychać trzask przewracanego krzesła. Za chwilę płacz dziecka. Danuta nie może podbiec, ma na ręku Madzię, która od wczoraj gorączkuje. Wciąż przykłada do jej rozpalonego czoła zwilżony ręcznik, by w ten sposób obniżyć temperaturę. Trudno, jeśli nie minie do rana, to jutro stanie się w kolejnej kolejce po numerek do przychodni. Nie można czekać, aż choroba się rozwinie, bo za chwilę cała ósemka będzie chora.
Proszę Państwa, napięcie rośnie, mała Madzia zanosi się kaszlem. Brzydki kaszel, myśli Danuta, suchy. Kroi cebulę i sięga po cukiernicę. Przynajmniej zrobi syrop. Niestety, nie ma już cukru. Skończył się przy porannej herbacie. Idzie więc do sąsiadki i prosi o pół szklanki. Sąsiadka też nie ma. Przeprasza, uśmiecha się, pyta o zdrowie córki.
Godzina 17.40. Pukanie do drzwi. Dwóch mundurowych wchodzi do przedpokoju i żąda dokumentów. Starszy syn wychyla się zza stołu, gdzie odrabia lekcje.