Nie pasują do tego świata tutaj, ale tylko pozornie. W rzeczywistości są u siebie, nawet bardziej od brodatych młodzieńców i chudych dziewcząt w wielkich okularach, wyniośle znudzonych i skrobiących łyżeczkami wyschłą pianę po kawie w filiżankach.
Starsi państwo rozmawiają, a ja wiem, o czym mówią, chociaż raczej nie słyszę słów, tylko strzępy. Wiem, dlaczego tu przyszli: obok jest sąd rejonowy i po rozprawach często ludzie przychodzą tu na kawę. Czasem wściekli, rozczarowani, przygnębieni, a czasem zadowoleni, jak ci tutaj. Coś im się udało, coś przypieczętowali. Nie słyszę tej rozmowy, ale znam jej frazę, rytm i znam nawet sens, znam ją, bo słucham jej całe życie.
Brzmi na przykład tak:
„Tyn Paulek ôd starego Ogermanna, Paulek, kerego cera sie wydała za tego synka ôd Lojzika, pamiyntsz, pra, jego fater za staryj Polski kupiyli chałpa we Ornntowicach, ale sie przekludziyli niyskorzyj nazd do Niymiec, do Żernice i Paulek niy, ale jego bracik bł przi niymieckim wojsku ze moim fatrym, a jego baba bła piyrwyj Magnor, po piryszym chopie, bo tyn Francik, brat ôd Paulka, to bł jei drugim chopym, co piyrszy zginył w 58 na Makoszowach, pamiyntsz, tam, kaj wtedy tysz ujka ôd Gele zaczasło. No jak to keryj Gele, toć ôd tyj Gele ôd starego Pawlasa, co żech do niyj na zlyty ltł, jak my miyszkali we Kńczycach, we Z brzu. Ze synkiym tego Lojzika my tam ltali, j do Gele, a ôn do Hildy, jei siostry, co ôna sie potym wydała za tego Bargla ze Chudowa i miyszkajm we München, pra? Abo jei było Cila, niy Hilda? Niy pamiyntm. Pyjter by wiedził. Pyjter d nich pojechł, ôna tako srog, rub baba terski jest.