Pierwsza prawdziwa, gruba powieść w życiu i początek mitu. Wielu z nas na tej książce również swoją przygodę ze Skandynawami zakończyło. Może jeszcze jakieś pełne krytyki mieszczańskiego społeczeństwa modernistyczne sztuki Ibsena, ale na tym koniec. I nagle ta moda na kryminały! Okazuje się, że Skandynawowie są wciąż tacy sami! Znów bułeczki migdałowe, cynamonowe, zapach kawy, której piją po dziesięć filiżanek dziennie, zapach sosnowych igieł, piasku i głazów. Tylko czy to jeszcze Bullerbyn? Tak, tyle że poczciwy wujek Nils okazuje się alkoholikiem, bezrobotnym rolnikiem i pedofilem czatującym na małe pośladki Ollego, a ciocia Greta znajduje zwęglone zwłoki Britty Andersson.
Trupy w stanie daleko posuniętego rozkładu znajdujemy teraz równie często, jak dawniej ślazowe cukierki, obwarzanki i migdałowe bułeczki – mazarynki. Czy to przypadek, że w kryminałach Maj Sjöwall i Per Wahlöö akcja często toczy się w knajpie, nad którą 60 lat mieszkała Astrid Lindgren? Nie, bo ani na chwilę nie wyjechaliśmy z Bullerbyn! Zacznijmy więc od tej osady (pierwowzór: Sevedstorp), która na dobre ufundowała nam mit Szwecji jako rajskiego, dziewiczo czystego zakątka. Osada składa się z trzech zagród, zamieszkanych przez trzy rodziny. Jest 1947 r. i Szwecja klepie biedę, choć na tle zrujnowanych przez wojnę państw ma się całkiem dobrze, jest „Szwajcarią Północy”. Na dodatek Szwajcarią protestancką i pracowitą, mimo że co do jej neutralności w czasie wojny można by się spierać.
Siedmioletnia Lisa opowiada o swoich dziecięcych przygodach. Ich główną atrakcją jest to, że Bullerbyn wydaje się miejscem, w którym dzieci żyją w zgodzie z surową, północną naturą.