Recenzja książki: Ziemowit Szczerek, „Międzymorze. Podróże przez prawdziwą i wyobrażoną Europę Środkową”

Tropienie utopijnych idei – z Międzymorzem na czele – jest dla Szczerka nie lada frajdą.

„Międzymorze” jest konsekwentnym rozwinięciem tego, co Szczerek proponował w poprzednich książkach. Większy jest jednak obszar, który go interesuje. To już nie tylko Polska oraz Ukraina – tym razem to teren rozciągający się między Bałtykiem, Adriatykiem i Morzem Czarnym. Teren byłych demoludów i byłych ościennych republik radzieckich. W tej podróży przez peryferyjną Europę Szczerek podgląda i podsłuchuje – często zadając prowokacyjne pytania. Starając się zrozumieć fenomen środkowoeuropejskości, trafia ostatecznie do Lichenia, by wśród budowli „łączących w sobie największe możliwe aspiracje i wizje z barbarzyńskością, nieumiarkowaniem i koślawością” zdać sobie w pełni sprawę z wad i zalet Europy środka. Podróże Szczerka przypadają na wyjątkowy czas. Budzą się populiści i nacjonaliści, kolejne kraje regionu chcą „wstawać z kolan” i odzyskiwać godność, z rozrzewnieniem wspominając swoją (pre)historyczną wielkość.

Ziemowit Szczerek, Międzymorze. Podróże przez prawdziwą i wyobrażoną Europę Środkową, Wydawnictwo Czarne-Agora SA, Wołowiec-Warszawa 2017, s. 344