Ingmarowi Bergmanowi przyszło dożyć tak późnej starości, że gdy zapragnął coś o niej napisać, nie był już w stanie tego zrobić. Jego córka Linn Ullmann, pisarka i dziennikarka, postanowiła mu w tym pomóc i nagrać cykl rozmów, z których mogłaby powstać książka. Odwlekali, nie spieszyli się, śmierć jednak przyszła w 2007 r. Ullmann została sama z masą własnych wspomnień, a do taśm z głosem ojca nie zaglądała przez lata. Wspomnienie „Niespokojni” wykorzystuje wszystkie znane środki ekspresji żałoby: opowieści są porwane, pełne intymnych wyznań i pewnie przemilczeń. Ullmann nie chodzi bowiem o biograficzną skrupulatność, ale o autoterapię: o refleksję nad uczuciami dziecka wychowanego przez dwoje trudnych artystów, będących także całe życie dziećmi. Czy w takiej rodzinie jest miejsce dla jeszcze jednego dziecka? Ullmann zdaje się mieć wciąż nieco więcej żalu do matki.
Linn Ullmann, Niespokojni, przeł. Iwona Zimnicka, Wydawnictwo W.A.B. 2018, s. 445