Ta książka to kolejny ważny przykład pokomplikowanej ontologii poezji. Po raz nie wiadomo który przekonujemy się, że szkolne i akademickie ustalenia, co jest poezją, zawodzą, gdy przyjdzie się spotkać ze szczególnym przypadkiem poetyckiej ekspresji zanurzonej w kulturze rocka. Zbiór tekstów Patti Smith pokazuje, jak mało użyteczny potrafi być podział na literacki tekst poetycki i tekst piosenki, zwłaszcza wtedy, kiedy słowa piosenki odbiegają od sztancy „canto – refren” i zawierają głębsze sensy. Patti Smith w odautorskim wstępie do książki oznajmia: „Wszyscy mamy jakąś piosenkę”. Można by to zdanie zamienić na Stachurowskie „Wszystko jest poezja”. Bo wiersze-piosenki Patti Smith równie dobrze inspirowane bywają przelotną impresją, jak i otchłanną, niemal wieczną obsesją. Równie dobrze wyrażać mogą typowe np. dla poezji miłosnej emocje, jak i polityczne zaangażowanie.
Patti Smith, Nie gódź się, przeł. Filip Łobodziński, Biuro Literackie, Stronie Śląskie 2019, s. 226