Recenzja książki: Gabriel García Márquez, Mario Vargas Llosa, „Dwie samotności. Dialog mistrzów”

Dla fanów twórczości obu gigantów prozy latynoamerykańskiej ta książka jest rodzajem apokryfu.

Dla fanów twórczości obu gigantów prozy latynoamerykańskiej ta książka jest rodzajem apokryfu. Zapis rozmowy Mario i Gabo – jak się o nich mówi – zarejestrowanej przez inicjatora ich spotkania w Limie w 1967 r. Luisa Rodrígueza Pastora, został utrwalony, a nawet autoryzowany, ale przepadł i funkcjonował gdzieniegdzie w wersjach pirackich. Do jednego z takich egzemplarzy dotarł Juan Gabriel Vásquez, notabene znakomity pisarz kolumbijski, dzięki któremu rzecz ukazała się oficjalnie i szeroko. I wspaniale. Dla miłośników twórczości z Ameryki Łacińskiej to nie tylko wgląd w przemyślenia Márqueza i Llosy na temat literatury, zwłaszcza ich własnej, ale i rzadka okazja, by być świadkiem dialogu pisarzy z tamtych stron świata. I mam na myśli także Vásqueza, który w krótkim wstępie bije pokłon obu autorom, ale i dowodzi, że literatura to proces ciągły, system osobliwych naczyń połączonych.

Gabriel García Márquez, Mario Vargas Llosa, Dwie samotności. Dialog mistrzów, przeł. Agnieszka Rurarz, Muza, Znak, Warszawa, Kraków 2021, s. 176