Za woltami Maria Vargasa Llosy niełatwo nadążyć. Słynny pisarz sam kiedyś, w poniżający sposób, przegrał wybory. Teraz startuje córka tego, który go pokonał i okazał się dyktatorem.
Dwaj młodzi pisarze, dziś niekwestionowani giganci literatury – Gabriel García Márquez oraz Mario Vargas Llosa – spotkali się w Limie 5 i 7 września 1967 roku. Przez kilka dekad zapis ich rozmowy krążył w nieoficjalnej formie i czekał na wydanie. W tym czasie obaj pisarze zdążyli zostać przyjaciółmi i osiągnęli światową sławę: García Márquez otrzymał Nagrodę Nobla (w 1982 roku), Vargas Llosa stał się inspiracją dla walczących z dyktaturami całego świata. Ale ich przyjaźń nie przetrwała, oddani sobie przyjaciele zerwali znajomość. „Dwie samotności” Garcíi Marqueza i Vargasa Llosy – niezwykły, intelektualny dialog poświęcony pisarstwu, inspiracjom i zaangażowaniu politycznemu w literaturze – w tłumaczeniu Agnieszki Rurarz ukażą się w Polsce już 21 kwietnia.
Dla fanów twórczości obu gigantów prozy latynoamerykańskiej ta książka jest rodzajem apokryfu.
„Burzliwe czasy” Mario Vargasa Llosy to najbardziej wywrotowa powieść noblisty od czasów jego młodości. A może najbardziej wywrotowa w ogóle.
Dzieła Chilijczyka można postawić obok książek Vargasa Llosy, Fuentesa, Marqueza czy Cortazara.
Llosa wierzy w siłę opowieści i tą wiarą zaraża swoich czytelników.
W tych opowiadaniach nie czuć zupełnie ideologicznego założenia, przeciwnie, uderza raczej formalna maestria i prostota.
Zbiór esejów noblisty nie będzie zapewne odkryciem dla tych, którzy są na bieżąco z problemami współczesnej humanistyki, ale też nie o to chodzi.
„Dyskretny bohater” to w pewnej mierze podróż sentymentalna.
Książka Vargasa Llosy nie udzieli początkującemu pisarzowi odpowiedzi na pytanie, jak stworzyć arcydzieło, ale umożliwi uniknięcie podstawowych błędów.