Recenzja książki: Mario Vargas Llosa, „Cywilizacja spektaklu”

Zbiór esejów noblisty nie będzie zapewne odkryciem dla tych, którzy są na bieżąco z problemami współczesnej humanistyki, ale też nie o to chodzi.

„Gdzie się podziali intelektualiści?” – pytał przed dekadą Frank Furedi w tytule swej głośnej książki. Mario Vargas Llosa należy do wymierającego gatunku tych, którzy spełniają wymagania stawiane myślicielom przez brytyjskiego socjologa. Peruwiańczyk uosabia bowiem powszechny do maja 1968 r. model intelektualisty zaangażowanego, czyli kogoś, kto stawia czoła problemom społecznym zamiast zamykać się w wieży z kości słoniowej. Zbiór esejów noblisty nie będzie zapewne odkryciem dla tych, którzy są na bieżąco z problemami współczesnej humanistyki, ale też nie o to chodzi. Vargas Llosa wypowiada się o kulturze naszych czasów krytycznie i przenikliwie.

Mario Vargas Llosa, Cywilizacja spektaklu, przeł. Maria Szafrańska-Brandt, Znak, Kraków 2015, s. 208