Recenzja książki: Jakub Małecki, „Święto ognia”

Pośpiesznie zszyte szwy opowieści rozchodzą się, kiedy bardziej zastanowimy się nad tą historią.

Od czasu głośnego „Dygotu”, czyli momentu, w którym Jakub Małecki odszedł od fantastyki w stronę opowieści obyczajowych, autor ten co roku funduje nam nową książkę. Ściszonym głosem potrafi opowiadać o ludzkim smutku, samotności – jak w udanej powieści „Nikt nie idzie”. Bywa też, że niektóre emocjonalne opowieści stają się zbyt czułostkowe. Nowa opowieść niestety należy do tych drugich. Ma chwytać za serce, bo jak może nie wzruszać nagromadzenie nieszczęścia. Poznajemy Nastkę z porażeniem mózgowym, jej siostrę Łucję, baletnicę, która marzy o pierwszoplanowej roli w „Święcie ognia”, nieszczęśliwego tatę i mamę, z którą nie wiemy, co się stało.

Jakub Małecki, Święto ognia, SQN, Warszawa 2021, s. 255