Recenzja książki: Michał Witkowski, „Autobiografia. Tom pierwszy: Wiara. 1975–1990”

Witkowski, który jest zawołanym stylistą, zdziera z siebie maski, wychodzi z roli. Życie zostało odarte z literatury, został sam miąższ.

Pierwsza część zamierzonego na kilka tomów autobiograficznego cyklu Michała Witkowskiego. O tej książce krążyły w literackim środowisku legendy: że obrazoburcza, demaskatorska, bezkompromisowa. Imponuje rozmachem. A jako że tom pierwszy obejmuje 15 pierwszych lat życia autora, przypadających na barwny pod względem społeczno-historycznym okres lat 1975–90, rozmach ten idzie w parze z drobiazgowością opisu. Tyle smaków, zapachów, wydarzeń – stan wojenny, Czarnobyl, pierwsze zachłyśnięcie Zachodem. Dla pisarza, który lata 80. i czas przełomu uczynił jednym z głównych tematów swej prozy, powrót do tych czasów jest ciągiem reminiscencji i sentymentalnych zachwytów, a dla fanów Witkowskiego – możliwością podpatrzenia, co z życia autora „przydało się do prozy”.

Michał Witkowski, Autobiografia. Tom pierwszy: Wiara. 1975–1990, Znak Literanova, Kraków 2023, s. 496