Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Muzyka

Ścichapęk

Recenzja płyty: Indigo Tree, "Blanik"

materiały prasowe
To fascynująca muzyka, choć trudno tę fascynację racjonalnie wytłumaczyć.

Pierwszą ujmującą cechą muzyki wrocławskiego duetu Indigo Tree jest to, jak bardzo trzeba się wyciszyć, zatrzymać, niemalże schylić, żeby dostrzec jej wielkość. Filip Zawada (poprzednio w AGD i Pustkach) oraz Peve Lety (poprzednio solo) poznali się przypadkiem, zaczęli ze sobą pracować mimochodem, a jedną z najlepszych polskich płyt ubiegłego roku „Lullabies of Love and Death” wydali po cichu.

Proste, krótkie i kompletnie pozbawione patosu kompozycje Indigo Tree brzmią jak ulotne impresje. Skonstruowane wokół powtarzających się fraz gitarowych, najczęściej bez perkusyjnego wsparcia, miałyby wręcz charakter szkiców, gdyby nie to, jak dużą wagę obaj muzycy przywiązują do brzmienia. Na ich drugim albumie, zatytułowanym „Blanik”, realizator dźwięku Michał Kupicz staje się nawet oficjalnie trzecim członkiem grupy. Indigo Tree dbają o szczegóły budujące wszechobecny nastrój melancholii i – co rzadkie w polskiej muzyce alternatywnej – świetnie operują partiami wokalnymi.

To fascynująca muzyka, choć trudno tę fascynację racjonalnie wytłumaczyć. I to jest druga ujmująca cecha muzyki Indigo Tree.

Indigo Tree, Blanik, Antena Krzyku

Polityka 38.2010 (2774) z dnia 18.09.2010; Kultura; s. 62
Oryginalny tytuł tekstu: "Ścichapęk"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną