Muzyka

Niepokonany

Recenzja płyty: Willie Nelson, „Last Man Standing”

materiały prasowe
Jeśli „Last Man Standing” ma być pożegnaniem, to jest to pożegnanie mistrza, który z podniesionym czołem stoi niepokonany na swoim placu boju.

Tytuł najnowszej płyty Williego Nelsona, a także otwierającej ją piosenki „Last Man Standing”, można przetłumaczyć jako „Ostatni na placu boju”. Trudno się dziwić, że artysta, który w kwietniu br. skończył 85 lat, myśli o sprawach ostatecznych. Płyta nie jest jednak zestawem łzawych i sentymentalnych podsumowań i pożegnań. Nelson trzyma fason i traktuje nieodwracalność czasu z dystansem i poczuciem humoru, jakby w ten sposób próbował oswoić myśli o schyłku życia. Doskonale oddaje tę postawę piosenka „Bad Breath” – „Nieświeży oddech”. Artysta przekonuje w niej, że „lepiej mieć nieświeży oddech, niż nie mieć go w ogóle”. Z kolei w utworze „Heaven Is Closed” konstatuje, że „niebo jest zamknięte, a piekło zatłoczone”, więc po prostu zostanie tu, gdzie jest teraz. Niezależnie od wieku piosenkarza i treści paru tekstów, muzycznie płyta jest pełna życia, a głos ikony country brzmi pewnie i czysto. Jeśli „Last Man Standing” ma być pożegnaniem, to jest to pożegnanie mistrza, który z podniesionym czołem stoi niepokonany na swoim placu boju.

Willie Nelson, Last Man Standing, Sony

Ocena: 4,5/6

Polityka 23.2018 (3163) z dnia 05.06.2018; Afisz. Premiery; s. 81
Oryginalny tytuł tekstu: "Niepokonany"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Świat

Izrael kontra Iran. Wielka bitwa podrasowanych samolotów i rakiet. Który arsenał będzie lepszy?

Na Bliskim Wschodzie trwa pojedynek dwóch metod prowadzenia wojny na odległość: kampanii precyzyjnych ataków powietrznych i salw rakietowych pocisków balistycznych. Izrael ma dużo samolotów, ale Iran jeszcze więcej rakiet. Czyj arsenał zwycięży?

Marek Świerczyński, Polityka Insight
15.06.2025
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną