Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Muzyka

Ojciec naśladowców

Recenzja płyty: Lenny Kravitz, „Raise Vibration”

materiały prasowe
Chociaż Lenny Kravitz, rozpoznawalny artysta mający nieprzerwanie dużą publiczność, jest dziś bagatelizowany przez krytykę, jednego nie sposób mu odmówić. Od trzech dekad konsekwentnie proponuje stylistykę z pogranicza rocka, funku i soulu zmieszanych w podobnych proporcjach.

Był więc retro, zanim retro stało się tendencją numer jeden. W tekstach wpisuje się w wielką historię muzyki rozrywkowej z chęcią, czasem nawet pretensją („Obejmij mnie jak Johnny Cash/Wtedy, gdy straciłem matkę” – śpiewa na nowej płycie). A kiedy w tym retro brakowało materii w postaci wybitnych płyt czy pojedynczych nagrań, obraz amerykańskiego wokalisty i gitarzysty wypełniały nam działania filmowe, reklamowe, celebryckie. „Raise Vibration”, jego jedenasta płyta, nie jest nowym otwarciem, choć wydaje się mocniej zakorzeniona w afroamerykańskich nurtach, a ze swoich licznych patronów autor wybiera częściej Michaela Jacksona – którego duch obecny jest w gładkiej, popowej produkcji, no i w chórkach Jacksona zza grobu słyszalnych w utworze „Low” – niż Jimiego Hendrixa. Jest w tym posunięciu coś naturalnego i momentami nawet zgrabnego, choć zarazem bezczelnie przedwczorajszego.

Lenny Kravitz, Raise Vibration, BMG

Polityka 37.2018 (3177) z dnia 11.09.2018; Afisz. Premiery; s. 81
Oryginalny tytuł tekstu: "Ojciec naśladowców"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną