Recenzja płyty: Justyna Jary i Alegancka Kapela, „Praskie Ballady”

Można się przekonać, jak całkiem dzisiejsza tematyka piosenek wyraża się w muzycznym entourage’u sprzed lat.

Dziwne, że do tej pory nikt należycie donośnie nie zachwycił się w mediach głosem Justyny Jary. Ma on wszelkie zalety mezzosopranu, choć Justyna częściej wykorzystuje go w wyższych niż średnie rejestrach. Potrafi być uwodzicielski, ale też zaczepny, niekiedy nawet krzykliwy. Bywa znanym z ludowego śpiewu głosem białym. Pięknie wyraża balladowe narracje i miłości, ale także historie utrzymane w konwencji zbliżonej do satyry.

Justyna Jary i Alegancka Kapela, Praskie Ballady, Justyna Jary i Alegancka Kapela /Agora